OPPGÅVE A: Skriv eit blogginnlegg der du forstørrar éit av følgjande to augeblikk:
Augeblikk 1: Du sit på bussen på veg heim frå skulen ein ettermiddag. Du er trøytt etter ein slitsam dag på skulen, og du ynskjer at det skal vere stille rundt deg. Men så kjem to eldre damer på, og set seg på seta rett bak deg. Dei er av den særs pratsame sorten.
Det hadde vore ein av dei verre dagane på skulen. Mas frå alt og alle. Hovudet mitt kjentes ut som om det skulle eksplodere. Eg tok dei tunge skritta mot busshaldeplassen, og alt eg tenkte på var å komme meg heim og få fred rundt meg. Det låg an til å bli ein stille og behageleg busstur. Eg sat med hovudet lent bakover og lukka auga, idet det kom to gamle damer på bussen og sat seg rett bak meg. «Eg tek meg ein høneblund,» tenkte eg og lukka auga. Men det gjekk ikkje meir enn to sekund før dei gamle kjerringane begynte å snakke. Og dei snakka og snakka. Eg kjende raseriet boble, og stemmene deira blei berre høgare og høgare. Dei lo og skreik. «Kvifor akkurat i dag?» tenkte eg. Eg som var så sliten… Gjennom heile bussturen snakka dei som om dei var på ein rocke-konsert. Eg hadde så lyst til å snu meg å be dei om å være stille, men dei var jo berre to gamle damer og eg vil jo ikkje vere uhøfleg. Eg lukka auga og heldt for øra. Då eg endelig kom heim la eg meg i senga og sov til middag.
Augeblikk 1: Du sit på bussen på veg heim frå skulen ein ettermiddag. Du er trøytt etter ein slitsam dag på skulen, og du ynskjer at det skal vere stille rundt deg. Men så kjem to eldre damer på, og set seg på seta rett bak deg. Dei er av den særs pratsame sorten.
Det hadde vore ein av dei verre dagane på skulen. Mas frå alt og alle. Hovudet mitt kjentes ut som om det skulle eksplodere. Eg tok dei tunge skritta mot busshaldeplassen, og alt eg tenkte på var å komme meg heim og få fred rundt meg. Det låg an til å bli ein stille og behageleg busstur. Eg sat med hovudet lent bakover og lukka auga, idet det kom to gamle damer på bussen og sat seg rett bak meg. «Eg tek meg ein høneblund,» tenkte eg og lukka auga. Men det gjekk ikkje meir enn to sekund før dei gamle kjerringane begynte å snakke. Og dei snakka og snakka. Eg kjende raseriet boble, og stemmene deira blei berre høgare og høgare. Dei lo og skreik. «Kvifor akkurat i dag?» tenkte eg. Eg som var så sliten… Gjennom heile bussturen snakka dei som om dei var på ein rocke-konsert. Eg hadde så lyst til å snu meg å be dei om å være stille, men dei var jo berre to gamle damer og eg vil jo ikkje vere uhøfleg. Eg lukka auga og heldt for øra. Då eg endelig kom heim la eg meg i senga og sov til middag.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar